Dermatoloog dr. Freddy Hamerlinck is met pensioen gegaan, na een lange en internationale loopbaan. De laatste jaren was hij aan de slag in ons ziekenhuis, in z'n geboortestreek.
Freddy Hamerlinck koos niet meteen voor de geneeskunde. “Ik heb eerst brouwerijschool gedaan”, zegt hij. “Graduaat klinische chemie. Dat bracht me op 22-jarige leeftijd in Congo, waar ik in de brousse scheikundeles gaf, ter vervanging van militaire dienst.”
Anno 1969 was het erg onrustig in het land, en Freddy Hamerlinck verbleef in een regio waar twee groepen elkaar te lijf gingen. “Een harde tijd – ik ben twee jaar niet naar huis kunnen gaan, we hadden niet eens telefoon… – maar wel een die m’n leven heeft veranderd. Sindsdien kan ik alles relativeren.”
Op zolder zonder water of licht
Na z’n jaren in Afrika kwam Freddy Hamerlinck via Brussel in Amsterdam terecht, bij professor Cormane, hoofd van de afdeling Dermatologie aan de Universiteit van Amsterdam. “Er moest een labo voor 'research immuno-dermatologie' opgezet worden. In het begin was er niks: ik zat op een zolder zonder licht, water of telefoon. Ik heb alles opgebouwd. Zeven jaar heb ik dat lab geleid. Elk jaar kwam er een andere assistent werken. Op m’n 32ste dacht ik bij mezelf: geneeskunde studeren, dat kan ik ook.”
De psycholoog van de afdeling dermatologie zag dat anders. “'Dat haal je niet Freddy', zei hij me, 'je bent te veel hersencellen kwijt door bier te drinken'. Zeven jaar later was ik arts en liep ik die man opnieuw tegen het lijf. 'Of geneeskunde is niet moeilijk, of ik had nog hersencellen genoeg’, zei ik hem.” (lacht)
Behandeling van gekleurde huid
Dr. Hamerlinck specialiseerde zich in de dermatologie aan de Universiteit van Amsterdam en opende in 1991 een praktijk in de Bijlmer, een wijk in Amsterdam waar vooral immigranten uit onder meer Suriname wonen. “Al mijn patiënten hadden een gekleurde huid, en over de behandeling daarvan was toen nog maar weinig bekend. Ik vond dat ongemeen boeiend en verdiepte me steeds meer in die ‘etnische dermatologie’.” Dr. Hamerlinck schreef er een boek over – het eerste van vier –, en doctoreerde op 'inflammatoire dermatosen' zoals lepra. “Het waren drukke tijden: m’n praktijk waar ik tot 60 patiënten per dag zag, onderzoek, schrijven,…”
Aan de vele jaren in Amsterdam heeft dr. Hamerlinck ook zijn tongval te danken. “In België noemen ze mij ‘die Hollander’, in Nederland was ik ‘de Belg’.” (lacht)
Van Suriname naar Ieper
Dr. Hamerlinck was sinds 1993 ook regelmatig in Suriname te vinden, waar hij enkele stichtingen ondersteunde en ook z’n eigen Dr. Hamerlinck Foundation oprichtte. “Ik heb een jaar gewoond en gewerkt in Suriname, als dermatoloog in het Diakonessenhuis in Panamaribo, bij de Esther Stichting voor leprapatiënten en het Claudia A-huis, voor kinderen met aids. Toen de situatie in Suriname onstabiel werd ben ik naar België teruggekeerd. Ik stuitte op de vacature in Jan Yperman. Dat was in 2018. Het verheugde me dat ik m’n carrière hier kon beëindigen. Uiteraard deed ik in Ieper zo goed als geen etnische dermatologie meer, al waren er wel enkele patiënten die me vanuit Nederland zijn gevolgd. Maar hier kon ik aan oncologische dermatologie doen, ook heel interessant.”
Italiaans onderzoek
Grootste verandering in z’n vakgebied in al die jaren? “Zonder dermatoscoop (een toestel waarmee de dokter de huid onderzoekt) kun je vandaag niet meer.”
Dokter Hamerlinck is nu wel met pensioen gegaan als actieve dermatoloog, stilvallen doet hij zeker niet. “In Italië zal ik onderzoek begeleiden naar littekenvorming, op vraag van de dermatologenvereniging van Campania. En studenten geneeskunde van de Radboud Universiteit van Nijmegen hebben me gevraagd hen via Zoom te introduceren in de etnische dermatologie.”
Nergens lekkerder dan bij ons
En daarna? Bier en kaas! “M’n brouwinstallatie en het nodige materiaal om kaas te maken heb ik al. Ik heb zelfs al een naam geregistreerd: Don Fredo. Creëren: dat is de rode draad in m’n leven. Ik wil altijd iets nieuws maken: een boek, een project, een onderzoek… Maar dat bier en die kaas, die zijn nog niet voor meteen. Ik ben nog maar 74.” (lacht) “Goed, ik weet dat ik niet meer van de jongste ben, maar ik voel me nog niet oud. Het contact met jonge onderzoekers en studenten houdt me scherp. Al gaat alles wel wat langzamer. Zo golf ik graag, maar durf ik dat voorlopig niet meer na een hernia. Verder hou ik van een goed glas wijn en van lekker eten. Ik heb in veel ziekenhuizen gewerkt en gegeten, over de hele wereld, en nergens is het eten zo lekker als in Jan Yperman. Verrukkelijk!”
Of hij het zal missen? “Ja, toch wel. Ik voelde me hier thuis. En m’n Poelkapels kwam weer tot leven. Het stemt me wel gelukkig dat ik in Jan Yperman opgevolgd ben door een jonge en heel bekwame dermatologe (dr. Liesbeth Van Eecke). Ik wens haar alle succes toe. Ook wil ik de collega's van het Jan Yperman Ziekenhuis en de huisartsen bedanken voor de uitstekende samenwerking, en alle patiënten voor het vertrouwen."
