Op vrijdag 31 mei was dr. Olivier De Valkeneer voor de allerlaatste keer aan de slag in het operatiekwartier van het JYZ. En dat na vele jaren trouwe dienst als orthopedist-traumatoloog.
Dr. Olivier De Valkeneer startte op 1 augustus 1990 als jonge Franstalige arts uit Brussel in het Mariaziekenhuis in Poperinge.
“Toen ik nog assistent was, hadden we vier kinderen. Ik wilde na mijn studies dus snel aan het werk en vond dat in Poperinge. (Misschien dat de West-Vlaamse roots van mijn echtgenote daar wat in hebben meegespeeld). Ik herinner mij nog goed dat ik vanuit het operatiekwartier in het Mariaziekenhuis zicht had op de Catsberg. Vanuit mijn consultatieruimte zag ik weiden en hoppevelden en hoorde ik de koeien loeien! Dat was een kleine cultuurschok voor een jonge Brusselaar.
Ik deed er alles zelf: gipsen leggen, opereren, spoedwachten (1 op 2 !)… Mijn werk was mijn passie en ik klopte lange dagen. Mensen kunnen helpen en het contact met de patiënten zorgden ervoor dat ik iedere dag het beste van mezelf gaf. De groep artsen was oorspronkelijk klein (13) en de technische middelen beperkt. Zo beschikten we aanvankelijk alleen over RX en echo, voor scanners verwezen we naar Ieper door.
Voorafgaande aan de fusie, werd er reeds samengewerkt voor de wachten. Tijdens ‘de wachten’ reed ik soms tot drie keer per nacht op en af van Poperinge naar Ieper en omgekeerd. Dat maakte uiteindelijk dat ik samen met mijn gezin naar Ieper verhuisde, en wij nu letterlijk om de hoek van het ziekenhuis wonen. Dat was een heel bewuste keuze, want zo was ik altijd dicht bij de patiënten en als er een probleem was, was ik snel ter plaatse.
Door de fusie ging ik aan de slag op de Ieperse campus en kwam ik in 2007 terecht in een team met andere orthopedisten. Ik legde me toe op traumatologie (behandeling van ongevallen), kinderorthopedie en infecties: technisch en intellectueel uitdagende disciplines met een persoonlijke begeleiding van patiënten. En net dat laatste vind ik zo belangrijk!
Ik ga nu (noodgedwongen) met pensioen. Ik zal het ziekenhuis, de operatiezaal, de patiënten en de vele medewerkers missen. Veel respect voor iedere job in het ziekenhuis! Ik heb er veel meegemaakt en ik kan niet ontkennen dat het afscheid me pijn doet. Ik had nog langer willen doorgaan. Maar teams verjongen, het beleid verandert, en ik moest de knop omdraaien. Deze verandering zorgt anderzijds ongetwijfeld voor nieuwe uitdagingen.
Ik laat de geneeskunde evenwel niet helemaal los en blijf bijscholingen en medische congressen volgen. De consultaties in een aantal instellingen, zoals De Lovie en woonzorgcentra, zet ik met veel plezier verder. Dat maakt dat ik nog in contact blijf met patiënten… en dat is waar mijn hart ligt.”
Bedankt voor de vele mooie jaren, dokter!
